Δεν είναι θέμα κρίσης αξιών, δεν είναι καν θέμα αναγκών είναι θέμα μιας πιο βαθιάς επιθυμίας να έχω, να έχω κι άλλα, κι ακόμη περισσότερα χωρίς να υπάρχει τίποτα και κανείς να μου εξασφαλίζει πώς τελικά όλα αυτά που θα έχω θα είναι κάποια μέρα αρκετά για να σταματήσω να θέλω.
Και δεν μιλάμε για ένα επίπεδο "μη υλικό" που προσπαθώ να έχω τα πάντα όσον αφορά επιτυχία, πραγματοποίηση ονείρων, έρωτα, οικογένεια. Όχι. Μιλάμε για το επίπεδο του γιατί να μην πάρω ακόμη μια φούστα, ή γιατί να μην πάω και σε αυτό το μαγαζί. Πότε δεν κατηγόρησα τους ανθρώπους που θέλανε να έχουν πολλά, και επειδή μπορούσαν να έχουν πολλά, τα είχαν. Φυσικά εγώ πάντα ανήκα στην άλλη όχθη του ποταμού, ποτέ δεν είχα πολλά, ποτέ δεν έμαθα να θέλω πολλά κι όταν ήθελα άκουγα κάτι ξεγυρισμένα "ΟΧΙ" από τους δικούς μου και μάθαινα. Δε μάθαινα να μη θέλω αλλά να σέβομαι ότι αυτή τη στιγμή δεν μπορούσα να έχω.
Είναι καλό να μη μπορείς να έχεις γιατί καταλαβαίνεις και εκτιμάς αυτό που θα μπορείς να έχεις και όταν μάλιστα θα είναι από δική σου προσπάθεια και όχι στις πλάτες των άλλων θα είναι ακόμη πιο ωραίο.
Δεν είναι ένα μάθημα παιδαγωγικής, αλλά, μία γενικότερη απορία του πότε γίναμε αυτοί που δεν μπορούμε να ελέγξουμε την ανάγκη μας για να πάρουμε κι άλλα κι άλλα κι άλλα και αυτό να μην είναι ποτέ αρκετό, ίσως γιατί δεν είμαστε εμείς αρκετοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου