Τόσο κλισέ κι όμως τόσο αλήθεια..Βέβαια,όταν το ακούς από άσχετες πηγές και μάλιστα σε φάσεις τύπου: έχω πιει 5-6 μπουκάλια κρασί και κλαίω για το γκομενάκι που μόλις με παράτησε ή για την πουτάνα την "και καλα" κολλητή που σου έφαγε τον έναν και μονάδικο έρωτα της ζωης σου,δε δίνεις και πολύ σημασία...Πρόσφατα όμως το άκουσα από κάποιον αρκετά σοφό και οφείλω να ομολογήσω οτί με προβλημάτισε..Ποιους αγάπαμε;Τι αγαπάμε σε αυτούς;;Και τελικά γιατί;Κατέληξα ότι δεν υπάρχει απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα και σε τελική ανάλυση τοσα χρόνια κανείς δεν το κατάφερε..Παρ'ολ'αυτά αυτό που με απασχολεί είναι το γιατί.Γιατί παντα υπάρχει αυτή η μικρη καταστροφική τάση μέσα μας που μας οδηγεί στο να χαλάσουμε ή έστω να μουτζουρώσουμε κάπως οποιαδήποτε σχέση μας κάνει ευτυχισμένους;;Ειναι που φοβόμαστε την ευτυχία;Είναι που δε μας φτάνει αυτό που έχουμε και θέλουμε κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο;;Είναι που τους μισούμε που τους αγαπάμε τόσο;Είναι που θέλουμε έστω και λίγο να τους πληγώσουμε για να αποδείξουμε στον εγωιστικό μας εαυτό οτι μπορούμε και χωρίς αυτούς;;Ειλικρινά δε ξέρω και μακάρι να έβρισκα ένα λόγο για όλες αυτές τις αδικαιολόγητες συμπεριφορές..Μέχρι τότε..συγγνώμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου