Όταν ήμασταν μικροί όλοι μας έλεγαν: "μα καλά δεν κοιτάς τα μεγάλα παιδάκια τι καλά που φέρονται;πόσο ώριμα είναι; κι εμείς το πιστεύαμε και προσπαθούσαμε να μοιάσουμε στα μεγάλα παιδάκια. Όταν πήγαμε στο γυμνάσιο, σπάγαμε τα σπυράκια μας και φερόμασταν επιτηδευμένα φωνάζοντας τις μανάδες μας με τα μικρά τους ονόματα για να δείξουμε πιο ώριμοι. Όταν πήγαμε στο λύκειο, αγοράσαμε τακούνια, πήραμε δύο τόνους πιο ανοιχτό make up, με αποτέλεσμα να δείχνουμε σαν το Michael Jackson,και ερωτευτήκαμε κάποιον μεγαλύτερο γιατί αποτελούσε κομμάτι της πολυαναμενόμενης ωρίμανσης. Πρόθυμοι να κάνουμε τα πάντα γι αυτό το "όταν θα μεγαλώσεις" και διατεθειμένοι να τρέξουμε το χρονόμετρο για να το φτάσουμε.
Αυτό που ξέχασαν να μας πουν είναι ότι το όταν θα μεγαλώσεις ήταν μια προειδοποίηση και όχι ένα ευτυχής προορισμός. Ξέχασαν να μας πουν ότι όταν θα μεγαλώσεις θα πρέπει να κουράζεσαι για να επιτύχεις το ελάχιστο από αυτά που έχεις ονειρευτεί χωρίς να είσαι καν σίγουρος ότι αυτά τα όνειρα σου ανήκουν, θα πρέπει να κάνεις δύσκολες επιλογές και να ζεις με το βάρος τους, θα πρέπει να αποχαιρετάς, θα πρέπει να δέχεσαι την αποτυχία με αξιοπρέπεια, θα πρέπει να ανέχεσαι χωρίς να λες και πολλά πολλά, θα πρέπει να προσέχεις τι λες και πότε.
Ξέχασαν επίσης να μας πουν πως όταν είσαι μεγάλος και σε πιάσουν να κλαις θα κάνεις σαν παιδί και αν φωνάξεις για το δίκιο σου, θα είσαι ανώριμος και απροσάρμοστος, και αν αγκαλιάσεις κάποιον και τον παρακαλέσεις να μη φύγει θα είσαι φορτικός. Και ξαφνικά όλα αυτά που αποτελούσαν δικαιολογίες επειδή ήσουν παιδί έπαψαν πια να είναι, γιατί ωρίμασες. Ξεχάσαν να σου πουν: πρόσεξε να φυλάξεις σε εκείνο το μικρό κουτάκι λίγη από την πολύτιμη αθωότητά σου, και τώρα ξέχασες κι εσύ, πια, που καταχώνιασες εκείνο το μικρό κουτάκι.
