Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Φρειδερίκο, αγάπη μου*

Κάθε φορά που συναντιόταν ήταν σαν να μην είχε προηγηθεί καμιά άλλη, αλλά παράλληλα σαν να είχαν ιδωθεί μόλις εχθές, σαν το παρελθόν να αποκτούσε άλλη διάσταση. Κάθε φορά που συναντιόταν ήταν σαν να έπρεπε να ξαναγνωριστούν και να τα πουν όλα από την αρχή και συνάμα σαν να γνώριζαν ο ένας τον άλλον μια ζωή ολόκληρη. Η οικειότητα που δημιουργείται από την απόσταση σε συνδυασμό με το χρόνο αποτελεί ένα σπάνιο κράμα που  μέσα του μπορείς να βρεις λίγη αμηχανία, πολλή αγάπη,περίεργες συναναστροφές και σίγουρα έλλειψη προσδιορισμού. Πάντα διαφορετικοί, πάντα σύμφωνοι στα βασικά. Πάντα αυτός ανώτερος, λιγότερο εγωιστής, πιο ονειροπόλος, πιο ανοιχτόμυαλος. Πάντα εκείνη να τον προσγειώνει, να τον πληροφορεί για τις νέες τάσεις της πραγματικότητας, να του επεξηγεί τα συναισθήματα των "κοινών θνητών". Πάντα να την ακούει με ενδιαφέρον, πάντα να του μιλάει με όρεξη. Πάντα να προσποιείται ότι δε θέλει να της ανοιχτεί, πάντα να της παραδίδει με όρεξη τα κατάλληλα κλειδιά.Πάντα να θέλει να του πει: "κι άλλο", πάντα να του λέει: "θα φύγω". Πάντα να θέλει να της πει: "μείνε" πάντα να της λέει: "καλή συνέχεια σε ό,τι κι αν κάνεις". Πάντα: "εις το επανιδείν". Και πάλι από την αρχή. Πότε δεν κατάλαβε αν της άρεσε περισσότερο να συναντιέται μαζί του ή να επιστρέφει στην καθημερινότητά της μετά από αυτές τις συναντήσεις. Ποτέ δεν καταλάβαινε αν αυτός της προσέφερε την επιλογή να μη γυρίσει καν. Πότε δεν αποφάσισε αν την ήθελε αυτή την επιλογή ή αν τη θεωρούσε παγίδα. Ποτέ δεν κατάλαβε γιατί δεν μπορούσε να του πει: "Πάρε με, πάρε με μαζί σου".





*Φρειδερίκο αγάπη μου. Ολύμπου 87.