Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

_Τα αδιαπραγμάτευτα_

Θέλω μία θάλασσα μαζί σου,
όχι δάκρυα που σχηματίζουν ρυάκια,
ούτε και ρυάκια που ενώνονται σε ποτάμια.
Δε θέλω ποτάμια που εκβάλουν σε λίμνες.
Βαριέμαι τις λίμνες με γλυκά νερά.
Θέλω μια θάλασσα μαζί σου.
Θέλω να βλέπω το ορίζοντα μαζί σου.
Όχι να πέφτει το μάτι μου σε κολόνες.
Δε θέλω να σταματάει το βλέμμα μου σε περιφράξεις,
ούτε να μου κόβει το όνειρο ένα βουνό.
Θέλω να βλέπω τον ορίζοντα μαζί σου.
Θέλω να με λούζει ο ήλιος μαζί σου.
Μισώ τα φωτάκια νυκτός με τη μπλέ λάμψη.
Με αρρωσταίνει το κίτρινο φως της λάμπας.
Με τρομάζει το σκοτάδι.
Θέλω να με λούζει ο ήλιος μαζί σου.

ΘΕΛΩ. ΜΑΖΙ ΣΟΥ.

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

_Part 1 (το θέατρο)_

Πιστεύω πως το θέατρο γεννήθηκε την πρώτη στιγμή που κάποιος σοφός κατάλαβε πως υπάρχει μία ευθεία γραμμή που η θάλασσα και ο ουρανός ενώνονται, και το ονόμασε ορίζοντα. Το θέατρο είναι το ευλογημένο παιδάκι μιας αδάμαστης θεάς και ενός απέραντα στοργικού πατέρα.
Όταν είσαι ερωτευμένος όλα τα τραγούδια βγάζουν νόημα, όταν είσαι πληγωμένος όλο το αλκοόλ του κόσμου κι αν σου τάξουν, δεν είναι αρκετό, όταν είσαι αισιόδοξος ο ήλιος σου λάμπει πιο πολύ από των άλλων, όταν είσαι θλιμμένος υπάρχει πάντα ένα συννεφάκι πάνω από το δικό σου κεφάλι μόνο, όταν είσαι μπερδεμένος, όλες οι φωνές σου ακούγονται πιο δυνατές. Όταν είσαι στο θέατρο γίνεσαι όλα αυτά μαζί κι έχεις όλα αυτά μαζί.
Δε ξέρω αν κάποια μέρα θα μπορέσω να πάω σε μία παράσταση και να μην νιώσω αυτήν την ανατριχίλα στη σπονδυλική στήλη όταν οι ηθοποιοί χειροκροτούνται, δε ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να βρω κάπου αλλού το συναίσθημα πριν βγεις στη σκηνή με την καρδιά σου έτοιμη να σπάσει και το άδειασμα όταν γυρνάς στα παρασκήνια, μα ξέρω πως αν υπάρχει ένα συναισθηματικό κουτάκι στο οποίο αξίζει να κρατάς τα πράγματα που σε σημάδεψαν περισσότερο, αυτά θα μπουν σίγουρα εκεί.

Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

_No words_

Παρασκευή πρωί/ ώρα εξεταστικής/ στη δραματική

Η Α. απάντησε όλες τις ερωτήσεις σωστά και έλαμπε από τη χαρά της, η Ρ. μας ανακοίνωσε πόσο αγχώθηκε και πόσο της άρεσε το τραγούδι "Ροδόσταμο" και μετά μας το τραγούδησε. Η Β. μπέρδεψε τις απαντήσεις, έσκασε στα γέλια με τον εαυτό της και μετά είπε περίπου 15 φορές: "στην ουσία αυτό που λέει το ποίημα είναι...." χωρίς να τελειώσει τη φράση της, μέχρι να θυμηθεί όντως τι λέει το ποίημα.
Τελικά βγήκαμε από την αίθουσα  γελάσαμε, γκρινιάξαμε και τις άφησα να μπουν στο επόμενο μάθημα.
Λίγο αργότερα στο δρόμο για το βιβλιοπωλείο συνειδητοποίησα πως είναι πολύ πιο εύκολο να δείχνεις σε κάποιον πόσο τον αγαπάς παρά να του το λες. Όχι γιατί είναι δύσκολο να πεις στην πραγματικότητα τις λέξεις, αλλά καμιά φορά οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να περιγράψεις ένα συναίσθημα. Πώς να πεις πόσο θα σου λείψει κάποιος, πόσο θα κρατάς ένα μέρος, μια μυρωδιά,μια κατάσταση, μια μαγεία στην καρδιά σου; Κάποτε δεν το λες και καθόλου...
Μερικές φορές, δεν συνειδητοποιούμε τα πράγματα που κάνουμε τη στιγμή που τα κάνουμε, ή για να το πω πιο σωστά, την αξία των πραγμάτων. Είναι αλήθεια πως όταν επιλέγεις να κλείσεις μια πόρτα το κάνεις για λόγους που μόνο εσύ ξέρεις και κατανοείς, και με ελπίδες που κρύβεις μέσα σου για μία άλλη πόρτα ή παράθυρο ή έστω και γρίλια, αλλά ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσεις τι ήταν πίσω από την πόρτα που έκλεισες, και πόσο όμορφα πέρασες πριν την κλείσεις.
Κάποιες φορές, όλα γίνονται όντως για το ταξίδι.

Σάββατο 4 Μαΐου 2013

_Η παράδοση_

Απόγευμα μεγάλης Παρασκευής/ Σπίτι της γιαγιάς μου
Καθόμαστε με τις φίλες μου και αναλύουμε τα μεγάλα ζητήματα και προβλήματα της ζωής μας, πιστεύοντας, ειλικρινά εκείνη τη στιγμή από τα χείλη μας βγαίνουν οι μεγαλύτερες σοφίες της ανθρωπότητας. Είναι πια η αγαπημένη μας συνήθεια να το κάνουμε κάθε μεγάλη Παρασκευή αυτό, συνοδευόμενο από μπύρες και κλάματα με χαζές ταινίες στην τηλεόραση. Σκέφτομαι πως ανάμεσα στους ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπούν υπάρχει πάντα μια περίεργη χημεία. Είναι, πάντα, ένα τεντωμένο σκοινί, που κάπως, με κάποιον περίεργο τρόπο κανείς δεν το τραβάει πιο πολύ από όσο πρέπει,αλλά δεν το χαλαρώνει και ποτέ. Είναι αυτό το μαγικό που δεν ξέρεις πως συμβαίνει, αλλά, απλά ένα πρωί που έχεις ξυπνήσει υπάρχει εκεί και ξέρεις ότι από εδώ και πέρα έτσι είναι, αυτό ισχύει.
Λίγο αργότερα/ Στο σαλόνι
Η τηλεόραση σιγοπαίζει, έτσι για να πιστεύω ότι έχω παρέα (συμπτώματα γήρατος- μάλλον φταίει το σπίτι κι όχι εγώ).Η προηγούμενη βαρυσήμαντη συζήτηση με βάζει σε σκέψεις. Με τους ίδιους ανθρώπους 5 χρόνια πριν συζητούσαμε για το τι θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας και για το πως μας φανταζόμαστε σε 5 χρόνια.Θα έδινα τα πάντα να είχα ένα κασετοφωνάκι και να τα ακούγαμε όλα τώρα. Κάποιες τηρήσαμε το game-plan, κάποιες απομακρυνθήκαμε τόσο πολύ που δεν θυμόμαστε ποιο ήταν καν. Τα όνειρα έχουν διπλή χρησιμότητα: είναι είτε για να πετυχαίνουν και να μας κάνουν να πιστεύουμε στα θαύματα, είτε για να αποτυγχάνουν και να μας ρίχνουν κάτω. Λένε ότι ο άνθρωπος κρίνεται όχι από το πως πέφτει, αλλά, από το πώς σηκώνεται. Εγώ, προσωπικά, δε ξέρω κανέναν που να πέφτει και να σηκώνεται ούτε απευθείας, ούτε με χάρη. Επίσης δε ξέρω κανέναν που να πέφτει και να έχει αμέσως την επιθυμία να σηκωθεί.Πάντα παίρνει χρόνο. Άλλες φορές είναι 5 λεπτά και άλλες, ακόμη και 5 χρόνια.