Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

_Find me,find me_

Τίποτα δεν είναι ακατανόητο σε αυτό το σύμπαν. Όλα ξεδιπλώνονται μπροστά σου αρκεί να βρεις τον κατάλληλο μαθηματικό τύπο που θα αποτελέσει το κλειδί σου. Σήμερα ανακάλυψα ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος χωρίζεται σε γραμμές που η καθεμιά σηματοδοτεί και μια ψυχολογική κατάσταση.Ως εκ τούτου δεν είναι περίεργο που από τη μια στιγμή στην άλλη σταματάς να αγαπάς κάποιον, ερωτεύεσαι κάποιον,μισείς κάποιον άλλον.Δεν είναι μεγάλη η διαδρομή από τον απόλυτο συναισθηματισμό στην απάθεια.
Μιλάω από πρώτο χέρι,ήμουν εκεί όταν έγινε.Τον άκουσα να αναλύει και να αποδομεί ό,τι για εμένα είναι σημαντικό και πολύτιμο, τον άκουσα να διατυμπανίζει την έλλειψη αυτοπεποίθησης μου, τον άκουσα να βρίζει τον εαυτό του που το επέτρεψε να γίνει.Ο παλιός μου εαυτός θα είχε σηκωθεί φωνάζοντας μέσα στα κλάματα και θα χτυπούσε πόρτες.Δεν είχα τίποτα να πω.Δεν είχα τίποτα να υπερασπιστώ.Δεν είχα ούτε ένα τείχος να κρυφτώ πίσω του για να μην με πυροβολήσουν.Δεν μπορούσα.Τα πυρά βρήκαν το στόχο τους και τα μάτια ξέρανε ότι δεν πρέπει πια να κλαίνε.
Το περίεργο είναι να μην έχεις κάτι πια να πεις.Το περίεργο είναι να σωπαίνεις γιατί δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο κι όχι γιατί το επιλέγεις.Το περίεργο είναι να δίνεις εντολές στις αισθήσεις σου για να λειτπυργήσουν και να ξεχνάς να βλέπεις το χορτάρι πράσινο

.http://www.youtube.com/watch?v=vmdv0EmsNbk

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

_Back to basics_

Περπατάς κουρασμένος στη μέση του πουθενά, χωρίς τα μάτια σου να φτάνουν καν κάποιο σημάδι του προορισμού.Το ξέρω.
Τα λόγια σου τελείωσαν και δεν μπορείς άλλα πια να ξεστομίσεις.Το ξέρω.
Το κεφάλι σου σπάει από σκέψεις που δεν έχουν καν συνοχή, που σε κάνουν να ντρέπεσαι.Το ξέρω.
Η καρδιά σου έχασε τον τακτικό της χτύπο.Χτυπάει πια σαν κακολαδωμένη μηχανή, χωρίς υποστήριξη.Το ξέρω.
Τα μάτια σου πια κοιτάνε δίχως να βλέπουν, κι όταν βλέπουν σπάνια αναγνωρίζουν. Το ξέρω.
Ανεβαίνεις ανηφόρες και τα πόδια σου πονάνε και ματώνουν. Το ξέρω.
Έχεις ένα μόνιμο σφίξιμο στους ώμους, σαν τα βράδια να έρχονται τα λάθη σου και να κάθονται με όλο τους το βάρος.Το ξέρω.
Φοβάσαι.Το ξέρω.
Υπάρχει μέσα στο σκοτάδι,όμως, κάτι που σε τραβάει πάνω.Είναι κάτι μικρό, ανεπαίσθητο,κάτι σχεδόν αόρατο, αλλά πιστεύω ότι είναι εκεί.Είναι ένα μικροσκοπικό σταθερό βραχάκι που παρά το μέγεθος του σου θυμίζει ποιος ήσουν, ποιος ήθελες να γίνεις.Είναι κάτι να στηριχτείς για να συνεχίσεις.Όχι την ψευδαίσθηση της προσπάθειας, αλλά την αλήθεια του αγώνα.Είναι αυτό που θα σε επαναφέρει στη ζωή λίγο πριν πνιγείς στη θάλασσα των εμποδίων που σου σηκώθηκαν.Είναι εκεί,Το ξέρω.

http://www.youtube.com/watch?v=3t-w5AZsg1Q

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Σήμερα.

Είναι αστείο στις εποχές μας να μιλάμε για έρωτα κι αγάπη κι αν όχι αστείο, ανούσιο.Οι άνθρωποι πεινάνε, πεθαίνουν, χρεοκοπούν, μπαίνουν φυλακή.Ναι!Αυτή είναι η φωνή της λογικής στο κεφάλι μου και την ακούω πολύ δυνατά τώρα τελευταία και δεν μπορώ να πω ότι είναι και πολύ ευχάριστη γιατί φτάνει στα αυτιά μου από πολλές πλευρές. Από τον πρωινό καφέ με τη μαμά μου, από τη γκρίνια του μπαμπά μου στο τραπέζι, από τα παιδάκια που κρατάνε το καρτελάκι "πεινάω" στα φανάρια, από, από, από...
Τις περισσότερες φορές, δεν κλείνω τα αυτιά μου σε αυτές τις φωνές και χαίρομαι που ακόμη έχω την ευαισθησία να ακούω, αλλά, σήμερα δεν μπορούσα.Σήμερα ήταν η πρώτη καθαρή μέρα της άνοιξης.Σήμερα, σε όποιο δρόμο κι αν περπατούσα άκουγα να λένε για την ομορφιά της ημέρας.Σήμερα άκουγα τα κελαηδήματα των πουλιών κι όχι τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων, σήμερα έγερνα κεφάλι στον ήλιο και δεν κρυβόμουν πίσω από γυαλιά ηλίου.Σήμερα δεν χρειαζόταν να φτιάξω την άνοιξη γιατί την είχα βρει, μέσα μου κι έξω.Σήμερα ήθελα να ρουφήξω κάθε στιγμή σου αχόρταγα σαν να μη σε έβλεπα αύριο.
Σήμερα ξέρω, ξέρω για εσένα, ξέρω για εμένα, ξέρω για το δρόμο ανάμεσα. Σήμερα σ'αγαπώ.

Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

_Η έκτη αίσθηση_

Οι φήμες, οι ονειροπόλοι, τα εφηβικά βιβλία και οι ρομαντικές κομεντί σου λένε ότι πρέπει να κάνεις κάθε φορά τον μεγαλύτερο σου φόβο πράξη, έτσι μέρα με τη μέρα θα ξεπερνάς τα όρια σου και θα φτάνεις ένα βηματάκι πιο κοντά στην αυτοολοκλήρωση, την αυτοπραγμάτωση και τον super-man, μάλλον.
Είναι στιγμές που η επιλογή είναι προφανής.Στέκεται μπροστά σου και σου φωνάζει πως αυτή είναι η σωστή και πως δεν υπάρχει και καμιά άλλη για να διαλέξεις, είναι, όμως, κι άλλες στιγμές που όλα είναι θολά,που κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς να σκεφτείς το μέλλον έχοντας πάρει τη μία ή την άλλη απόφαση, και που όπου και αν καταλήξεις, σε κάνει να λυπάσαι το μελλοντικό σου εαυτό.
Αναρωτιέμαι: σε αυτές τις αποφάσεις, τις δεύτερες, τις δύσκολες, είναι ο φόβος που μπαίνει τροχοπέδη και δεν μας αφήνει να δούμε καθαρά ή μήπως δεν έχει καμία σχέση με αυτό;Μήπως όλες οι αποφάσεις θα έπρεπε να είναι τόσο εύκολες; Μήπως νομίζουμε ότι είμαστε τρομαγμένοι για το μέλλον γιατί στην πραγματικότητα δεν έχουμε βρει ακόμη αυτό για το οποίο είμαστε γεννημένοι; Την Παρασκευή άκουσα κάτι πολύ διαφωτιστικό: Οι άνθρωποι που είναι γεννημένοι για να κάνουν αυτό και μόνο αυτό το πράγμα στη ζωή τους δεν έχουν επιλογή, έχουν μία έκτη αίσθηση που καθορίζει τις πράξεις τους, που αυτή τους ορίζει.Ο Μανώλης Χιώτης, λοιπόν, μία ανοιξιάτικη ημέρα σαν όλες τις άλλες πήγε έξω από τη φυλακή του Θεοδωράκη, και του έπαιξε το "ροδόσταμο", και ο Θεοδωράκης χωρίς να τον δει αναγνώρισε το παίξιμο του.Το ίδιο βράδυ ο Χιώτης πέθανε.
Ξύπνησε δίχως να ξέρει, κι όμως μια φωνή μέσα του τον έστειλε να τελειώσει μία υποχρέωση, και αφού την τελείωσε, μπορούσε να φύγει ήσυχος.
Γιατί, λοιπόν, για εμένα είναι τόσο δύσκολο να διαλέξω ανάμεσα στον πολυκώδικα και στον Ίψεν, γιατί εσύ πρέπει να κουβαλάς στην τσάντα σου και το στηθοσκόπιο και την κάμερα, γιατί αυτή ποτέ δεν διάβασε δυνατά τα ποιήματα της, γιατί αυτός κρυφά μέσα του πιστεύει ότι οι πίνακές του φανερώνουν ψυχολογική διαταραχή και γιατί αυτοί ποτέ δεν μας θέλησαν έτσι όπως είμαστε;