Κ.Π.

Δε θυμάμαι πολλά πράγματα από εχθές το βράδυ.Είχα μία στίβα βιβλία γύρω μου.Το στυλό μου είχε μείνει ανοιχτό και είχε πέσει πάνω στο πάπλωμα.Κρύωνα πολύ.Μίλησα στο τηλέφωνο.Λίγο.Ξεκίνησε με ένα σφίξιμο στο στομάχι το οποίο ανέβαινε συνεχώς προς τα πάνω δημιουργώντας μου μία τάση να κάνω εμετό. Μετά ξεπέρασε το λαιμό και ανέβηκε ακόμη πιο πάνω.Η ανάσα μου άρχισε να κόβεται. Τα μάτια μου έψαχναν μία ευκαιρία να υγρανθούν για να εκτονωθεί όλο αυτό.Δεν τα κατάφερνα.Περπάτησα μέσα στο σπίτι ξυπόλητη. Μου έπεσε η κούπα που πήγαινα να φτιάξω χαμομήλι.Άνοιξα μία σοκολάτα αλλά τα χέρια μου έτρεμαν και την παράτησα μισάνοιχτη στο ψυγείο.Με έπιασε σπαστικός βήχας.Τα χέρια μου, πια, έτρεμαν πιο πολύ.Γύρισα στο κρεβάτι. Κάθησα οκλαδόν κοιτώντας προς την τηλεόραση που κάτι έπαιζε.Ένιωσα τα μάτια μου να τρέχουν.Επιτέλους.Έτρεχαν πολλή ώρα, δεν θυμάμαι αν κοιμήθηκα πριν σταματήσω να κλαίω ή το αντίστροφο.
Όταν ήμουνα μικρή ευχόμουνα να μεγαλώσω για να μπορώ να κάνω ο,τι θέλω. Δυστυχώς τα κατάφερα.

Λευκή κόλλα

Αμφιθέατρο νομικής/ Παρασκευή βράδυ

Δεν έχω διαβάσει τίποτα από το μάθημα που δίνουμε και προσπαθώ να πάρω, κυριολεκτικά, το νόμο στα χέρια μου. Γράφω πάνω στη λευκή μου κόλλα με στυλό, σβήνω με το σβηστικό, ξαναγράφω, ξανασβήνω...Στο τέλος δημιουργείται ένα μικρό βουναλάκι από σειρές στυλό και σβηστικό. Παίρνω το χαρτί με τα θέματα και αρχίζω να γράφω με μολύβι..να σβήνω, και να ξαναγράφω..στο τέλος το χαρτί ξεκινά να λεπταίνει από τη φθορά και κοντεύει να σκιστεί...

Αργότερα/Σπίτι μου

Σκέφτομαι ότι όλα όσα έγραψα και κατόπιν έσβησα ήταν λάθη.Λάθη που έκανα και ξαφνικά αποφάσισα να τα σβήσω.Ήθελα να χαθούν,αλλά, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο άφησαν κάποια σημάδια στο χαρτί μου.Είτε ποτέ δε σβήστηκαν πραγματικά, είτε καθώς σβήνονταν έκαναν το χαρτί μου αδύνατό και έτοιμο να σκιστεί.Τελικά, μένει λευκό χαρτί, όμως, μόνο κατ'επίφαση, γιατί από κάτω έχουν γραφεί κι έχουν σβηστεί πολλά.Και πάνω σε αυτό το χαρτί, εντέλει  κάτι πρέπει να γράψεις αφενός γιατί θα δώσεις λόγο στον εαυτό σου και αφετέρου γιατί δεν μπορούν όλοι να βλέπουν ότι έχεις μια κενή κόλλα.

Όσο,όμως, έχω χαρτί θα γράφω, για' μενα, για' σενα...

Σκέψεις εξεταστικής περιόδου

Τα μάτια μου τσούζουν από τη νύστα.Είναι αλήθεια αυτά που λένε.Ο εαυτός σου είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου.Η νύστα, η πείνα,η ανάγκη για ελευθερία, η αφηρημάδα,η γκρίνια.Έχω δύο μάτια που δεν μπορούν να μην κοιτάζουν, δυο χέρια που αδυνατούν να μην αγγίζουν, ένα μυαλό που αρνείται να μείνει στο ίδιο μέρος για πολύ, μία μέση που διαμαρτύρεται όταν κουράζομαι, δύο ώμους μόνιμα σφιγμένους, μια φωνή κλειστή που επιμένει να τραγουδάει...
 Όπου πηγαίνω συναντώ τις ίδιες ιστορίες σε διαφορετική στιγμή.Οι άνθρωποι είναι τόσο ίδιοι,σαν μια παρτίδα μονόπολυ!Η αλήθεια είναι πως θα περάσεις από την Πλατεία Συντάγματος είτε με ξενοδοχεία είτε με υποθήκες.
Μου αρέσει που μπορώ ακόμα και εκπλήσσομαι από τους ανθρώπους.Μου αρέσει που μου δείχνουν ότι μία θέση άδειασε στο λεωφορείο, που τρέχουν και σφιχταγκαλιάζονται στη μέση του δρόμου, που τραγουδάνε κάθε πρωί όταν μπαίνω στη σχολή, που πνίγονται με κάτι αστείο ενώ τρώνε,που κλαίνε και γελάνε μαζί.
Τα μάτια μου τσούζουν από τη νύστα.Είμαι άνθρωπος.Με εκπλήσσουν οι σκέψεις μου.Φοβάμαι ότι μια μέρα θα δω την ιστορία μου στο δρόμο και δεν θα την αναγνωρίσω γιατί θα είναι μια από αυτές τις ιστορίες που κοροϊδεύω...