Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

_Mind games_

Το πολυπόθητο Σαββατόβραδο έφτασε. Σπίτι, φαγάκι μανούλας, και mickey mouse στα χέρια...Οργανώνω και παίζω καλά το παιχνίδι του καναπέ ( όποιος σηκωθεί από τον καναπέ, απέναντι από την τηλεόραση πάω και κάθομαι απευθείας), ο λαιμός μου κάνει παράσιτα και το μυαλό μου ταξιδεύει στα χαζά ανέκδοτα που άκουγα λίγο πιο πριν, στα μηνύματα που δεν πήραν απάντηση, και στις σφοδρές πρωινές απαντήσεις που ήρθαν παρά τη θέληση μου.
Αδυνατώ να καταλάβω αν αυτό που κάνω είναι ενέργεια ή αναβλητικότητα, δεν κάνω εγώ για το χώρο, ο χώρος για' μένα, κάνουμε ο ένας για τον άλλον και απλά το επέλεξα λάθος στιγμή, δεν μπορώ να βρω το κουμπί που κρύβεται, δεν υπάρχει κρυμμένο κουμπί, θα σταματήσω ποτέ να τρώω τα νύχια μου όταν αγχώνομαι και να κοροϊδεύω τον εαυτό μου για να προλάβω τους άλλους?
Πότε θα φτάσει το πραγματικά πολυπόθητο Σαββατόβραδο? Πότε θα ξυπνήσω και τα πράγματα θα είναι ακριβώς όπως τα φαντάστηκα?Δε φοβάμαι..Είμαι άπληστη, θα βρω άλλα να θέλω...Αν είχα ένα τζίνι και είχα μόνο μια ευχή, όχι, δεν θα ήταν δική μου...Δε ξέρω ποιου θα ήταν...Κι αν ποτέ δεν αποκτήσω αυτά που πραγματικά χρειάζομαι?Κι αν ποτέ δεν αποκτήσω αυτά που θα νομίζω ότι θέλω?Λένε ένα βήμα τη φορά..Κι αν βαρέθηκα να περπατάω και θέλω λίγο να τρέξω??
Όχι, δεν γίνονται όλα για κάποιο λόγο. Στο μυαλό μας φτιάχνουμε τους λόγους, τα λόγια, τις αιτίες, τις αφορμές, τις κλειστές πόρτες, τα ανοιχτά παράθυρα..Με το μυαλό μας τα υπερασπιζόμαστε, με το μυαλό μας τα καταρρίπτουμε, τα κοροϊδεύουμε και τα ξαναθέλουμε πίσω..Με το μυαλό μας χτίζουμε, με αυτό γκρεμίζουμε...Ας μπορούσα , μια φορά, να το ελέγξω...

http://www.youtube.com/watch?v=qrdpliMfoAM

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

_Βirds flying high_

Απελευθέρωση είναι να τρέχεις σαν αεροπλανάκι,γύρω από τα τραπέζια του φουαγέ της μονής Λαζαριστών, ξυπόλητος.Απελευθέρωση είναι να χαμογελάς μόνο εκεί που θέλεις και όχι εκεί που πρέπει. Απελευθέρωση είναι να λες σ'αγαπώ και να μη σκέφτεσαι αν ακούστηκε χαζό ή τετριμμένο ή αν δεν το έχεις ξαναπεί, ή αν το έχεις πει υπερβολικές φορές. Απελευθέρωση είναι να μη ντρέπεσαι να παραδεχτείς ότι ακόμα παίρνεις συνεντεύξεις από τον εαυτό σου, για το όσκαρ που κέρδισες, στην ταινία που πρωταγωνίστησες, σκηνοθέτησες και φυσικά της οποίας ήσουν παραγωγός. Απελευθέρωση είναι να τραγουδάς από τη Β' Γυμνασίου μέχρι και σήμερα, με την ίδια περηφάνια, που το έκανες και τότε  το : "Δε θα δακρύσω πια για' σενα". Απελευθέρωση είναι ένα τυχαίο χάδι στην πλάτη και ένα γλυκό φιλί για καληνύχτα στη στάση του λεωφορείου. Απελευθέρωση είναι να προσπαθείς να εξηγήσεις με πενιχρά ρωσικά γιατί ένα πράγμα είναι το πιο σημαντικό στη ζωή σου,να μην λες τίποτα και να νομίζεις ότι μιλάς σαν λογοτέχνης.Απελευθέρωση είναι να ακούγεται το ρουθούνισμα σου από τα υπερβολικά γέλια.Απελευθέρωση είναι να βλέπεις 3 φορές την ίδια μέρα το "scary movie 3" και να είσαι διατεθειμένος να το ξαναδείς.Απελευθέρωση είναι να χώνεις τα δάχτυλα σου στην άμμο στην παραλία και να κάνεις μια ολόκληρη μέρα τροχούς μέχρι να θυμηθεί το σώμα σου πώς τους πετύχαινες όταν ήσουν 5.
Μου αρέσει η απελευθέρωση.

http://www.youtube.com/watch?v=OfJRX-8SXOs

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Mon cheri*

Το πρωί: 
Η Θεσσαλονίκη στη βροχή είναι η δική μου πόλη. Κάπως σκοτεινή, σχεδόν υπολειτουργική, και μοσχομυριστή με έναν δικό της τρόπο. Σίγουρα όχι άσχημη.Σκεφτόμουν ότι παλιά προωθούσα την εικόνα της ατρόμητης και έβγαινα να περπατήσω στη βροχή χωρίς ομπρέλα, μέχρι που ανακάλυψα πως μάσκαρα και βροχή δεν πάνε μαζί, εκτός αν θέλω να προωθώ και την εικόνα της οικογένειας Adams, εκτός από αυτήν της ατρόμητης.
Τα βλέφαρα μου στις 5 που ξύπνησα ήταν βαριά κι ασήκωτα και οι σελίδες του βιβλίου ατελείωτες.Γύρω στις 7.30 που κατευθυνόμουν προς τη σχολή μου φαινόταν ήδη μεσημέρι.Μια γρήγορα ανταλλαγή νέων με τη Κ. και λίγο αργότερα τρεις τρελές σε ένα κουκλίστικο καφέ πάλευαν να επικοινωνήσουν κάπως μεταξύ ρωσικών και ελληνικών, με τρία ζευγάρια χέρια στον αέρα να κάνουν ολόκληρα χορευτικά για να στηρίξουν αυτήν την προσπάθεια.Στο μυαλό μου γυρνούσαν 2  πράγματα:Τι ωραία που ήταν που μπορούσα να πίνω τσάι χωρίς να ιδρώνω, και τι θα γινόταν το απόγευμα.
Το απόγευμα: 
Το απόγευμα έφτασε σχεδόν υπνωτισμένα. Έβαλα τα ρούχα που νόμιζα ότι φώναζαν συγγνώμη και πήγα προς τη στάση.Είχα προβάρει 1000 φορές το opening line μου και ήμουν σίγουρη ότι θα πετύχαινε. Απλά την αγκάλιασα μόλις την είδα. Πέτυχε περισσότερο. Συζητήσαμε αρκετά, οι σχέσεις θέλουν δουλειά καταλήξαμε. Υποσχέθηκα ότι θα την κάνω, αξίζει πάντα για τους αγαπημένους σου. Το βραδάκι, αργότερα, κύλησε σαν αεράκι στο σπίτι της Γ. Τα νέα τριών μηνών έτρεχαν σαν ποτάμι κι η βροχή ακουγόταν έξω σαν πιο γλυκιά πια. 
Πριν πέσω για ύπνο σκεφτόμουν πως και τώρα μου αρέσει να περπατάω στη βροχή, αλλά πλέον χρειάζομαι ομπρέλα.


 
*mon cheri: Αλεξάνδρου σβώλου 42

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Πυκνότητα


Πυκνότητα: Πυκνότητα ενός υλικού εννοούμε την ποσότητα της μάζας του που περιέχεται (περικλείεται) σε ορισμένο όγκο.
Είναι κάτι μέρες που περνάνε έτσι..Σαν να μην είναι μέρες,σαν να τις έχεις ξαναζήσει,σαν να μπορείς να προβλέψεις το κάθε λεπτό τους,σαν να μπορείς να προβλέψεις την επόμενη σου κίνηση,χωρίς ακόμα να την έχεις σκεφτεί.
Είναι και κάτι άλλες μέρες..Εκείνες οι μέρες που μία επίσκεψη στο γιατρό σου αλλάζει τον τρόπο που έβλεπες τα πράγματα, που πολλά αναπάντητα τηλεφωνήματα σε κάνουν να καταλάβεις τι μπορεί να χάσεις και τι δεν έκανες για να το κερδίσεις,που ένα μήνυμα στο κινητό δε μένει μετέωρο, όπως θα περίμενες, που ένα βιβλίο σε διαβάζει και δεν το διαβάζεις.
Είναι κάτι μέρες που ισορροπείς στο σκοινί μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, που λέξεις ανεξέλεγκτες πετάνε από το στόμα σου, που γράφεις και διαγράφεις, που θέλεις να απαντήσεις κάτι άλλο εκτός από καλά στο: τι κάνεις, που αυτά τα δάκρυα στην άκρη του ματιού θέλουν απεγνωσμένα να κυλήσουν, που ακούς johny cash και δεν ξέρεις αν είσαι μελό ή απλά θλιμμένη.
Είναι κάτι μέρες που θα ευχόσουν να είναι προβλέψιμες.

http://www.youtube.com/watch?v=SmVAWKfJ4Go&feature=related

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Che fece... il gran rifiuto

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό —  εις όλην την ζωή του.

Κ.Π.Καβάφης

Απαγορεύεται να κάνεις φίλο σου τον Καβάφη σε περίοδο εξεταστικής. Φίλος-φίδι.