Απέναντι.

Ένα μικρό αγόρι κάθε βράδυ βγαίνει στο μπαλκόνι του και μετράει τα αστέρια.Ένα μικρό κορίτσι κάθε βράδυ βγαίνει στο απέναντι ακριβώς μπαλκόνι και μετράει τα αυτοκίνητα που περνάνε.Κάθε βράδυ που όλοι κοιμούνται,αυτά τα παιδιά,μετρούν.

Ένα βράδυ, που το αγόρι είχε μετρήσει όλα τα αστέρια που έβλεπε,και που δεν περνούσαν,εκείνη την ώρα, αυτοκίνητα από το δρόμο,εκείνος κατέβασε μια στιγμή το κεφάλι του κι εκείνη σήκωσε για λίγο τα μάτια της.

-Δε σε έχω ξαναδεί ποτέ,φώναξε το αγόρι,είσαι καινούργια στη γειτονιά?

-Όχι!Βγαίνω στο μπαλκόνι,αυτό,κάθε βράδυ,και μετράω αυτοκίνητα,κι όμως,ούτε εγώ σε έχω ξαναδει.

-Μα κι εγώ βγαίνω κάθε βράδυ,εδώ και μετράω αστέρια.

-Γιατί αστέρια?ρώτησε το κορίτσι.

-Γιατί,είναι τόσο μακριά από εμάς και με κάνουν να αισθάνομαι  όμορφα.Εσύ γιατί αμάξια?

-Γιατί είναι μπόλικα και με κάνουν να γελάω.

-Κι όμως,είπε το αγόρι,θα μπορούσα να κάθομαι εδώ,απέναντι σου,και να μετράω τις μπούκλες σου.Είναι μακριά,αλλά με κάνουν να αισθάνομαι όμορφα.

-Κι εγώ,θα μπορούσα να κάθομαι εδώ και να μετράω τις φορές που ανοιγοκλείνεις τα βλέφαρα σου.Είναι μπόλικα και με κάνουν να γελάω.

Το αγόρι,τότε γέλασε

-Γιατί γελάς?ρώτησε το κορίτσι.

-Γιατί σήμερα το πρωί η μαμά μου,μου είπε ότι αυτό που χρειαζόμαστε,μερικές φορές,δε χρειάζεται να το ψάξουμε πολύ γιατί βρίσκεται ακριβώς απέναντί μας,κι εγώ δεν την πίστεψα....

I don't ever want to feel,like I did that day.

Μία ερώτηση από έναν άνθρωπο που δεν έχω σε καμιά εκτίμηση ,και που έγινε προφανώς για λόγους φαίνεσθαι με έβαλε σε σκέψεις.
"Εσείς οι υπόλοιποι,ρώτησε,είστε καλά ψυχολογικά,εκτός από τη συμμαθήτριά σας?"
23 άτομα κοιταχτήκαμε μεταξύ μας και γελάσαμε.Μετά κοιταχτήκαμε χωρίς να γελάσουμε.
Μας πήρε με τη σειρά.Δεν κατάλαβα τη σκέψη πίσω από την πράξη,αλλά με έκπληξη διαπίστωσα πως και όταν ήρθε η σειρά μου,όχι μόνο δεν είπα ένα ψεύτικο καλά,αλλά,της μίλησα απόλυτα ειλικρινά.
Κι όχι μόνο αυτό αλλά και 20 στους 23 είπαμε μια παρόμοια απάντηση που κυμαινόταν από: όχι καλά μέχρι απαίσια.
Ο καθένας μας, κουβαλάει από κάτι και συνήθως το βάζει σε μία μικρή θηκούλα η οποία κρύβεται πολύ καλά κάτω από το παλτό μας.Γελάει,φωνάζει,παίζει,μαλώνει,πέφτει και ξανασηκώνεται,Και μερικές φορές κλαίει.Και μερικές φορές θέλει κάποιον να τον κρατάει αγκαλιά,και άλλες να κλαίει μόνος χωρίς κανέναν γύρω.Κι μερικές ακόμα,θέλει να βλέπει,απλά, το θάνατο του Μουφάσα για 80η φορά ψάχνοντας αφορμή να κλάψει.
Είναι λίγο άδικο η ευτυχία να κρατάει μόνο στιγμές και η λύπη να είναι κατάσταση.Αν αντέξεις όμως και δεις το lion king μέχρι το τέλος ο Σίμπα γίνεται βασιλιάς και αυτό,όσο να πεις, είναι ένα χαρούμενο τέλος.

Εν λευκώ

Κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο/που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου.
Πέφτω.Πέφτω συνέχεια.Πέφτω σε 'μένα,πέφτω σε 'σένα,πέφτω στο τι θα γινόταν αν,πέφτω στο τι δε γίνεται.
Καλά τα λένε οι έχρωμοί μου φίλοι/το πρόβλημα μου,η υπερβολή μου,/κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει.
Μου λείπεις.Μου λείπει.Μου λείπει η αισιοδοξία.Μου λείπει να ονειρεύομαι.Είμαι μια καλολαδωμένη μηχανή.Μόλις τα γρανάζια τρίζουν, ρίχνω λίγο λάδι αυτοσυντήρησης κι επανέρχομαι.Μου λείπει η ζωντάνια.
Αν είχε χρώμα,θα 'ταν άσπρο ο φόβος,/αν είχε σώμα θα'ταν σαν κι εμένα.
Η σκιά του εγώ μου στους τοίχους,τα βράδια,που φωτίζει μόνο το λαμπατέρ,γίνεται τεράστια. Βγαίνει έξω.Με τυλίγει.Μου ψιθυρίζει.Μου μιλάει.Μου φωνάζει τα λάθη μου.Είναι πολλά;Είναι λίγα;Δε ξέρω.Δεν έχω μέτρο σύγκρισης.
Κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος/και που κανείς δεν έχει λάβει γνώση/πως η σιωπή σου ήταν πάντα κρότος.
Σε κοιτάζω.Με κοιτάζεις.Κρυβόμαστε.Και οι δύο.Κρυβόμαστε πίσω από αντικείμενα.Πίσω από άλλους ανθρώπους.Πίσω από κλεφτές ματιές.Κρύβομαι πίσω από αυτά που θέλω να σου πω.Κρύβομαι.Πάντα έτσι.
Τίποτα σημαντικό./Ζω μονάχα εν λευκώ.
http://www.youtube.com/watch?v=uU-mHbLPaOk

Μαργαρίτες στη στάση.

Ήταν η στιγμή που ήθελα να φύγω,όπως λέει κι ο Κραουνάκης.Έψαχνα κάποιον ή κάτι να μου πει μείνε,αν κι έχω από καιρό πάψει να πιστεύω στα θεϊκά μηνύματα.
Τους είδα.Στο λεωφορείο.Ένα ζευγάρι γύρω στα 35.Κάθονται στην ανάποδη θέση που είναι για άτομα χρήζοντα βοήθειας.Μπροστά στα πόδια τους το καροτσάκι με το μικράκι τους.
Αυτή φαίνεται κουρασμένη,έχει μαύρους κύκλος και τα μαλλιά πιασμένα πίσω με ένα κόκκινο κοκαλάκι.Είναι χλωμή,αλλά,τόσο όμορφη.
Αυτός είναι πιο ροδοκόκκινος,χαμογελαστός,φοράει ένα λαδί πανοφώρι και καφετιά camper με κόκκινα κορδόνια.Την κρατάει αγκαλιά.
Κάθε τόσο,σκύβει και τη φιλάει,εκείνη κλείνει τα μάτια της και σαν να αφήνεται,από τον κόσμο,το λεωφορείο και τους θορύβους.Πηγαίνει μαζί του,στο φιλί του.Μέχρι το επόμενο φιλί.Σκύβουν συνέχεια πάνω από το μωρό,το κοιτάζουν,κοιτάζονται μεταξύ τους και χαμογελάνε.
Έρχεται η στάση μου.Πατάω το κουμπί και πηγαίνω στην πόρτα.Τους κοιτάζω όλη την ώρα σαν μαγνητισμένη.Χαίρομαι τόσο που υπάρχουν και που τους συνάντησα.Με πιάνει να τους χαζεύω,ντρέπομαι,κατεβάζω το κεφάλι.Όταν το σηκώνω τη βλέπω να με κοιτάζει,μου χαμογελάει και μου γνέφει.Της χαμογελάω,στην αρχή αμήχανα και μετά κανονικά,της γνέφω πίσω.Είναι απίστευτο πόσα λένε δύο ζευγάρια μάτια σε μερικές μόνο στιγμές.
Κατέβηκα με ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο.Ήταν σαν αυτό το απίστευτο που συμβαίνει πάνω στις σκεπές των σιδερένιων στάσεων.Μερικές φορές,φυτρώνουν μαργαρίτες.

Το τέλος μη δω..

Ήρθε στο σπίτι σχεδόν κλαμένη.Τη ξέρω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και ήταν πάντα χαμογελαστή.Μπήκε αναψοκοκκινισμένη,δε μπορούσες να καταλάβεις αν ήθελε να μιλήσει ή απλά να περάσει χρόνο με άτομα που ήξερε ότι την αγαπούσαν.Δεν της είπα τίποτα.Απλά περίμενα.Ήξερα ότι αν ήθελε θα μιλούσε μόνη της,εξ'άλλου το σώμα και τα μάτια,πολλές φορές,λένε περισσότερα από τη γλώσσα.
Ξεκίνησε να μου λέει πως νιώθει,κι όχι τι ακριβώς συνέβη.Δεν κατάλαβε λέει από πού της ήρθε.Δε ξέρει πως να ζήσει έτσι.Δε ξέρει πώς συνέβη χωρίς να το καταλάβει.Μου λέει πως,τελικά,ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια,και γελάει με τον εαυτό της.Είχε,λέει,σχεδιάσει να πάει μαζί του ένα ταξίδι.Θα του το έκανε έκπληξη για το Πάσχα.Είχε κάνει σχέδια γι αυτούς.Εμείς,μου κάνει,ίσον εγώ κι αυτός.Εγώ μόνη δεν είμαστε εμείς,είμαι μόνο εγώ.Εγώ μόνη,είμαι μόνη.
Δεν μπορείς να με καταλάβεις,κανείς δε μπορεί να με καταλάβει,εύχομαι να μπορούσε κάποιος να μπει στο μυαλό μου και να καταλάβει τι περνάω,είπε.Δεν ήξερα κι εγώ τι να της πω,αλλά,χωρίς να το πάρω χαμπάρι,άρχισα να κλαίω μαζί της.Της πήρα τον καφέ από μπροστά της,της έφερα ένα ποτήρι κρασί και μια κουβέρτα.Είπα να βάλω μουσική,αλλά μετά θυμήθηκα ότι η μουσική έχει έναν μοναδικό τρόπο να ρίχνει αλάτι στις πληγές μας.Έτσι,την κοίταξα στα μάτια κι άρχισα να της τραγουδάω:εγώ κι εσύ μαζί,όταν η τύχη σου θα'ναι φευγάτη κι εσύ μακριά απ'το ζεστό σου κρεβάτι.
Όλα θα πάνε καλά στο τέλος, της λέω.
Το ξέρω,μου λέει,αλλά πλησιάζει το τέλος;
Υπομονή,της λέω.
Την παίρνω αγκαλιά και κοιμόμαστε έτσι,πιασμένες χέρι χέρι.
Κρατήθηκα πολύ για να μη ρωτήσω τον εαυτό μου αν πλησιάζει,όντως,το τέλος.

Του τρελού

Καθόμαστε στο μαγαζί που καθόμασταν κι όλοι μαζί.Διαφορετική σύνθεση κατά το ήμισυ,ίδιες εικόνες.Στην αρχή φρικάρω,δε θέλω με τίποτα να ανέβουμε στον πάνω όροφο.Όσο ανεβαίνουμε τα σκαλιά και με το δάκρυ έτοιμο να κυλήσει αποφασίζω πως το παρελθόν αποτελείται από φαντάσματα κι,ανεξαρτήτως, αν είναι καλά ή κακά ανήκουν σε συγκεκριμένο χωροχρόνο,κι εκεί πρέπει να παραμένουν.Και μετά αποφασίζω πως είμαι πολύ drama queen και,απλά,είναι μια χαζόσκαλα που πρέπει να ανέβω.Παραγγέλνουμε ό,τι και εκείνο το βράδυ.Μετά πάλι σκέφτομαι,ποια πιο κοινή παραγγελία;Ταυτόχρονα το μικρό διαβολάκι στο κεφάλι μου,μου ψιθυρίζει: τρελαίνεσαι και δεν κάνεις και τίποτα να το εμποδίσεις!Το αγνοώ επιδεικτικά αν και ψιλοκαταλαβαίνω ότι παίζει να έχει και δίκιο.Κάποια στιγμή εκεί που παίζουμε διακόπτω το παιχνίδι χωρίς λόγο βάζω μπουφάν κι ετοιμάζομαι να φύγω.Ένα δευτερόλεπτο μετά, συνειδητοποιώ πως είμαι με άλλα 3 άτομα ένα εκ των οποίων δε με ξέρει σχεδόν καθόλου και δεν θα δικαιολογούσε επ'ουδενί την κυκλοθυμία μου.Κοιτάζω τα κορίτσια που κοιτιούνται μεταξύ τους κι είναι έτοιμες να σκάσουν στα γέλια,σε συνδυασμό με την αντίδραση του Σ.που δεν έχει συνηθίσει σε τέτοια και δε ξέρει πως να αντιδράσει.
Κάθομαι πάλι κάτω,αργά,σχεδόν θεατρικά,πιάνω την αδάμαστη(την τράπουλα μας,του tichu) και συνεχίζω το παιχνίδι.Γελάμε σα χαζά μεταξύ μας.Τσουγκρίζουμε,πίνουμε μια γουλιά και συνεχίσουμε το παιχνίδι.Ο Σ. συνεχίζει να κοιτάει σαν να είμαστε εξωγήινες.
Δεν πειράζει,γιατί όλα αυτά κάποτε θα είναι πολύ μακρινά και θα γελάμε όταν θα τα σκεφτόμαστε.Αλλά,θα είμαστε μαζί,όπως κάθε φορά.

Μια στιγμή

Πρωί Δευτέρας/Στάση κλεάνθους
Σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν τα πάντα.Τις τελευταίες μέρες παίζει ένα συνεχές replay μιας συγκεκριμένης περιόδου και δεν σταματάει.Προσπάθησα να σταματήσω και να σκεφτώ λίγο για τη μέρα που θα ακολουθούσε και που προβλεπόταν μεγάλη,κάτι που απολαμβάνω τώρα τελευταία.Φοβάμαι τις παύσεις,είναι απρόβλεπτες.
Τα κατάφερα για λίγο.Αλλά,για λίγο.Έβαλα δυνατά τη μουσική για να μην ακούω τις σκέψεις μου.Κατάλαβα ότι κάπου ανάμεσα σε αυτό που θέλω και αυτό που είμαι,βρίσκεται ο πραγματικός μου εαυτός.
Αυτός που ξυπνάει το πρωί χαρούμενος,που σφίγγεται το στομάχι του,που γράφει γράμματα που δε θα δώσει ποτέ,που αγωνίζεται για τα άπιαστα όνειρα του, που κλαίει κάθε φορά που βλέπει το "ημερολόγιο" και σιχαίνεται να το παραδεχτεί,που βρίζει σα νταλικέρης και σιχαίνεται να τον ακούνε.
Όλα αυτά σκεφτόμουν μέχρι που μια στιγμή έκλεισα τα μάτια μου.Και τότε κατάλαβα ότι μια στιγμή είναι ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα που διαρκεί από ένα κλείσιμο των ματιών μέχρι χρόνια ολόκληρα.Μια στιγμή είναι μια αιωνιότητα ή ένα κλάσμα του δευτερολέπτου.
Αυτό που ζήσαμε ήταν μια στιγμή.Αυτά που θα ζήσουμε είναι μια στιγμή.Αυτό κάπως με ηρέμησε..Εξ'άλλου,τι είναι μια στιγμή;