Ήταν όλα σχεδόν ίδια, αλλά ταυτόχρονα πολύ διαφορετικά.Δε ξέρω,ίσως, εγώ να είμαι διαφορετική πια.Η πολυκατοικία μύριζε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο.Περπάτησα τα ίδια βήματα ίσαμε το ασανσέρ,πάτησα το ίδιο φθαρμένο κουμπί για να φτάσω στον όροφο.Όταν μπήκα μέσα άκουσα κάτι.Δεν ήταν οι ομιλίες των παιδιών από την αίθουσα,ούτε η κουβέντα που γινόταν μέσα στο γραφείο,ήταν το μέρος.
Δε ξέρω αν πιστεύω στη μνήμη του σώματος και των αισθήσεων αλλά υπάρχει σίγουρα κάτι μαγικό στο μηχανισμό που λέγεται μνήμη.Είναι αυτό το "κάτι τι" που σε πληγώνει όταν αποχωρίζεσαι κάτι,και που σε γεμίζει όταν το ξανασυναντάς.Όταν γυρνάς από ένα ταξίδι περιμένεις να βρεις τα πάντα διαφορετικά και αλλαγμένα και, συνήθως, τα βρίσκεις ολόιδια αλλά αυτό είναι που σε κάνει να θες να ξαναγυρνάς στο ίδιο μέρος.
Περίμενα αρκετή ώρα για να μιλήσουμε αν και δε μπορούσα με το που τον αντίκρισα να μην τον αγκαλιάσω.Είναι μερικοί άνθρωποι που σου εμπνέουν κάτι οικείο αν και ποτέ δε σου έχουν δώσει το θάρρος να τους θεωρείς οικείους.Μιλήσαμε αρκετή ώρα.Μίλησα κυρίως.Τον αποκάλεσα βαλβίδα αποσυμπίεσης και γέλασε.Δεν είναι ότι αυτά που είπαμε δεν τα έχω συζητήσει με κανέναν άλλον, ούτε ότι οι συμβουλές του ήταν απρόσμενες και μαγικές..Είναι που ένοιωθα ότι μιλάω με κάποιον που θέλει να με ακούσει και το κάνει.Αληθινά.Μετά μιλήσαμε λίγο για κάτι δικά του σε σχέση με τη δουλειά.
Άκουγα αυτά που έλεγε και καταλάβαινα ότι τα έλεγε λιγότερο για να τα πει (δεν είχε ανάγκη να αναλύσει τις τεχνικές του σε 'μένα), και περισσότερο για να ακούσω κάτι,έμμεσα, ή για να ηρεμήσω από τη γκρίνια μου.
Μετά βγήκαν και τα παιδιά από το μάθημα,ανταλλάξαμε λίγες κουβέντες.Λίγες και καλές.Μερικές φορές δεν έχει να κάνει με το πόσο αλλά με το πώς.Υποσχέθηκα ότι θα ξαναπάω σύντομα και σκοπεύω να το κάνω.Είναι ωραία η αίσθηση ότι γυρνάς κάπου που νοιώθεις ταιριαστός.
